Ondertussen vroeg hij de vluchtelingen in de demo om begrip dat hij niets voor ze kan doen. Het maakte niet veel uit wie er reageerde, uit verschillende hoeken werden er pogingen gedaan, hij luisterde toch niet.
Hieronder een ingezonden brief aan Het Parool. Niet geplaatst. Maar gelukkig is er dan altijd nog indymedia, wat zouden we zonder moeten? ;-)
De burgemeester hekelt politiek activisme
Wat was de Amsterdamse burgemeester kwaad afgelopen zondag. Op wie? Op de politiek activist. ‘Dat is politiek!’ riep hij verontwaardigd met een wijzende vinger naar mij. Dit gebeurde bij de ambtswoning van de burgemeester tijdens een demonstratie van Wij Zijn Hier, de groep vluchtelingen die al sinds september 2012 actie voert, bekend van o.a. de Vluchtkerk. Op at5 verscheen de ene video na de andere en ook Het Parool berichtte maandag 3 maart over de geagiteerde burgemeester. De polarisatie, die Het Parool kritiekloos overneemt, tussen de vluchtelingen en de zogenoemde activisten (zijn de vluchtelingen na anderhalf jaar actievoeren geen activisten?) slaat de plank mis.
Ik vraag me af sinds wanneer burgemeesters zich van politiek distantiëren? En niet dat het me echt uitmaakt, maar ik heb nooit geweten dat het slecht is om je als burger met politiek te bemoeien. Wat me wel uitmaakt is de verdeel-en-heers-politiek die de burgemeester speelt. (O nee, hij doet niet aan politiek). Wat me ook steekt is dat hij doet alsof hij het beste met de vluchtelingen voor heeft, maar ondertussen niet luistert en zich een felle en zelfingenomen toon aanmeet. Ieder punt van kritiek wordt met behulp van geoefende debattechnieken direct door hem weggehoond.
Doel van de demonstratie was de burgemeester laten zien dat Wij Zijn Hier er nog steeds is en dat er voor een deel van de groep nog steeds geen toegang is tot de meest basale levensbehoeften: een bed, bad en brood. Toen de burgemeester naar buiten kwam om het gesprek aan te gaan werd zijn agenda echter snel duidelijk. Onbeschaamd vroeg hij de vluchtelingen begrip te hebben voor de situatie waarin hij verkeert. Pardon, horen we dat goed? Ja, want het is toch wel erg moeilijk om deze mensen in humanitaire nood te helpen. Er zouden er namelijk meer kunnen komen, het zou politiek (gevoelig) zijn en er is geen geld. De logische vraag die je dan zou moeten stellen: is het aanvaardbaar dat deze angsten het excuus vormen om mensen basisvoorzieningen te ontzeggen? En wat is het realiteitsgehalte van die angsten, of wordt het ons soms aangepraat?
Vol trots sprak de burgervader over het project in de voormalige gevangenis in de Havenstraat. Daar kan een deel van de Wij Zijn Hier groep nu zogenaamd in alle rust (door vrijwilligers geregelde) cursussen krijgen zodat ze straks na terugkeer toch wat geleerd hebben. Hulde voor de burgemeester? Nee! Want deze mensen kunnen niet terug en willen niet terug. Vraag het ze maar. De redenen hiervoor zijn legio. De burgemeester noemde het project in de havenstraat een verfijnde oplossing. Een oplossing voor wie?
De burgemeester is een man van de wet. Helaas kregen wij niet de kans uit te leggen dat de uitvoering van de wet het probleem is. Ik zou boeken vol kunnen schrijven over wat er allemaal mis is met de vreemdelingenwet en wat dat in praktijk betekent. Ik zie mensen letterlijk helemaal gek worden en kapot gaan aan wat deze valse wet hen aandoet. En wij, politiek activisten, hulpverleners, en vrienden ruimen het puin. We proberen mensen op de been te houden, mensen onder dak te brengen en met hen te knokken voor een verblijfstitel. Die er, zo leert de ervaring, als je er maar genoeg energie in steekt en snapt hoe die vervelende wet in elkaar zit, regelmatig -jaren te laat- toch komt. Waarom dan al dat lijden en de onomkeerbare schade? O ja, dat heet afschrikkende werking.
Deze realiteit maakt het tot onze plicht om de wet te bekritiseren en ongehoorzaam te zijn, anders zal er nooit wat veranderen. Stel je eens voor dat wetten statisch zouden zijn, dan leefden we nog met slavernij en had ik als vrouw wettelijk gezien niets te zeggen.
Wij Zijn Hier bestaat uit een dappere groep mensen, die zijn opgestaan uit hun isolement en laten zien dat de wet niet klopt. Door bij elkaar te komen en blijven zijn de problemen zichtbaar geworden. Van de burgemeester vragen ze het minimale: een bed, bad en brood. De burgemeester kan het zich niet permitteren om deze problemen over de heg te kieperen en zich te verschuilen achter de wet. Want dat is pas echt (struisvogel) politiek.
J. van Acker
politiek activist
medewerker STIL Utrecht
vriendin van Wij Zijn Hier
video's:
http://www.at5.nl/artikelen/122720/wat-is-er-met-mijn-huis-dit-is-de-amb...
http://www.youtube.com/watch?v=SO1fVpbjPPs&feature=youtu.be (Van der Laan gaat flink tekeer tegen indymedia)
http://www.at5.nl/artikelen/122692/vd-laan-1
http://www.parool.nl/parool/nl/4/AMSTERDAM/article/detail/3606518/2014/0...
No comments:
Post a Comment