tekst from http://peterstormschrijft.wordpress.com
Beat the Borders: verslagje manifestatie solidariteit van/met vluchtelingen
maandag 23 januari 2012
Afgelopen vrijdag nam ik deel aan de manifestatie "Beat the Borders" in Amsterdam. Dit was een bijeenkomt van stellingname en actie tegen de onderdrukking en uitsluiting van vluchtelingen, migranten met en vooral ook zonder verblijfsvergunning, een actie tegen grenzen en tegen beperkingen van het recht om te reizen naar en te wonen waar je wilt. Een actie dus, minstens impliciet, tegen het recht van staat en regering om mensen daarin beperkingen op te leggen, uit te maken wie wel en wie niet Nederland binnen mag komen en er mag blijven. Een actie voor vrijheid van migratie dus, een wezenlijk mensenrecht. Kortom, een actie die deel is van een absoluut noodzakelijke strijd.
De bijeenkomst vond plaats in enkele zaaltjes in een gebouwencomplex aan de Overtoom 301. En die zaaltjes zaten een groot deel van de tijd flink vol, het was goed druk, ik schat dat er tussen de honderd en tweehonderd mensen zéker waren. Veel van de aanwezigen kende ik totaal niet, hetgeen ik een pluspunt vond. Er was allerhande muziek en poëzie. Joke Kaviaar, strijdster tegen en vlijmscherp commentator op de repressiepolitiek tegen vluchtelingen, droeg voor uit het soort eigen werk dat de laatste tijd doelwit is van muilkorverij door Justitie tot arrestatie aan toe . Doorbraak droeg bij aan het programma met drie mensen die gedichten en columns voordroegen. De Anarchistische Groep Amsterdam was er met leesmateriaal voor verspreiding. Daar nam ik dus een stapeltje exemplaren van Directe Actie mee die me afgelopen zaterdag rond de Occupy-lezingenmiddag in Tilburg goed van pas zijn gekomen. En ik kwam wat oude bekenden tegen, erg fijn. Maar het was geen linksradicale reünie, veel van de aanwezigen waren bovendien bemoedigend jong, en de man-vrouw-verdeling was ook positiever – relatief meer vrouwen – dan je vaak toch in linkse kringen ook meemaakt.
Hart van de manifestatie waren een aantal Somaliërs, een groep die deze winter een tijdlang een tentenkamp in Ter Apel heeft opgezet, het tweede tentenkamp trouwens, want in november was er een soortgelijke actie geweest. Ze hadden geen opvang, konden niet terug en verzetten zich door middel van dit kamp tegen hun gedwongen leven op straat. Uiteindelijk konden ze toch naar een asielzoekercentrum en deden ze een nieuwe asielaanvraag. Aan de ellende van het leven op straat kwam een eind, aan de onzekerheid over hun plek in Nederland niet. Het gevecht gaat door, zeker omdat er andere vluchtelingen zijn die ook op straat dreigente belanden, zonder uitzicht en vol onzekerheid. Op het weblog Vluchtelingen Op Straat zijn meer artikelen te vinden waarin de gang van zaken terug te lezen is, evenals foto's van het tentenkamp in ter Apel.
Sommigen van de Somaliërs voerden het woord, als onderdeel vann een radioprogramma dat ter plekke werd gemaakt vanuit de betrokken stichting M2M, Migrant to Migrant. Indrukwekkende mensen. Ze riepen op, niet alleen tot nieuwe demonstratieve actie, maar tot samenwerking tussen vervolgde vluchtelingen uit allerlei landen die van staatswege op straat gezet zijn. Het gaat hier om de absolute onderkant van de Nederlandse maatschappij, om mensen die totaal worden uitgesloten en van een behoorlijk bestaan beroofd… zolang de staat ermee wegkomt. Maar de staat komt er niet zomaar mee weg. Daarvan is het verzet van deze Somaliërs, en de solidariteit waar de manifestatie een onderdeeltje van vormde, een signaal. De ondertitel van de manifestatie Beat the Borders was niet voor niets: "Walk like a Somali".
Zelf was ik uitgenodigd om een bijdrage aan het programma te doen, hetgeen ik een grote eer vond. Aanvankelijk wilde ik wat liedjes zingen, maar omdat ik tijdelijk zonder tanden zit, had ik ervoor gekozen om die liedjes niet door geslis te laten bederven. Een toespraakje leek me beter. Maar voor de zekerheid had ik wel mijn gitaar en wat liedjes bij me, temeer omdat er maar weinig spreektijd was. Ter plekke kreeg ik het gevoel dat de paar woorden die ik zou kunnen spreken – op een manifestatie waarin aanwezige mensen bepaald geen tekort ana inzicht of iets dergelijks hadden in het onderwerp – weinig toe zouden voegen, en bovendien zouden wringen met de sfeer. In overleg heb ik dus een drietal liedjes gezongen. Fijn om te doen, en ik krege de indruk dat het werd gewaardeerd, al mislukte het tweede van de drie songs naar muijn gevoel een beetje. Maar het slissen viel wel mee…
Veel belangrijker is natuurlijk: hoe nu verder? Hoe krijgen we een verzet tegen het anti-vluichtelingenbeleid oop gang dat de deportatiemachine niet slechts aanklaagt, maar daadwerkelijk onttregelt. Hoe zorgen we ervoor dat minister Leers en zijn IND niet alleen worden neergezet als de onderdrukkers die het zijn, maar dat hun beleid ook daadwerkelijk wordt geblokkeerd?
No comments:
Post a Comment