Stuur deze getuigenis door, zodat dit nooit meer kan gebeuren!
Ontruiming lappersfort, verdriet en pijn.
Om 7u50 zie ik de eerste colonne gemaskerde flikken het bos binnen lopen,We zetten het alarm
in werking het hele circus komt op gang.
Iedereen zat op zijn plaats. Een onverwachte inval, waar we zolang voor gevreesd hadden,
hadden we kunnen voorkomen. Vanaf we wisten dat iedereen min of meer zijn
positie had, dachten we "oké dit wordt een lange en energie slopende
ontruiming.
Maar vanaf we het klimteam voor het eerst aan het werk zagen, vreesden we
voor het ergste.
Een bende zwaar gestoord, opgefokt tuig dat ons eens uit de bomen ging
komen halen.
Rond twaalf uur kwam het klimteam naar boven, wij en onze
boom, het volgende slachtoffer. We zaten toen nog met zen zevenen in het bos.
Die gasten komen naar boven als wilde gekken die hun beveiliging aan ons
platform hingen zonder maar één keer te kijken naar de constructie.
Met een valse knipoog en een glimlach kwamen ze naar boven. Wij dachten
even "ah, dat dat zal wel nog meevallen" maar die gedachte werd direct aan
stukken geslagen.
Nochtans feliciteerden ze ons voor de impressionante lock-on, het eerste
waar ze mee afkwamen was "kijk, jullie gaan naar beneden, wij brengen de
lock-on naar beneden en jullie locken jullie terug vast" dat was
natuurlijk geen punt, en niet het doel van onze actie. Ondertussen hadden
ze al ons materiaal naar beneden gegooid; rugzakken kapot
gesneden, water en voedsel naar benden gesmeten en onze dekens
verwijderd.
Eens ook de chef boven was en de lock-on eens goed bekeek belde die al
naar "hogerhand" om te vragen of ze de "taser" mochten gebruiken. Het
antwoord was duidelijk neen, maar dan kwamen ze al met iets anders af. De
ene nam mijn arm vast (iets onder de schouder), de andere zette zijn duim
op mijn kaakbeen, op het zelfde moment begonnen ze te duwen en te nijpen
als een gek. Pijn daar geloven ze zij niet in, resultaat, dat is een enige
doel. Mijn compagnon riep om onze politie spreker, eens die aangekomen was
werd het folteren even stopgezet. Met veel grote taal en allerhande
dreigementen waarschuwden ze ons op wat nog ging volgen. "Je hebt nog niks
gezien, en helemaal nog niks gevoeld, wij hebben nog veel meer om jullie
hier uit te halen" Na enkel seconden bekomen van de pijn kwam een van hen,
de meest gefrustreerde van de bende, ook nog op het vrije gedeelte van
mijn arm zitten. Hij zette zijn knie op mijn arm en later op mijn schouder
en zette er zoveel mogelijk druk op. Terwijl ik het uitschreeuwde van de
pijn bleef hij voortdurend roepen dat ik me moest losmaken. Hij compagnon
die op een meer onbereikbare plaats zat, kreeg ook klappen in het gezicht.
Toen al was het voor hem niet meer mogelijk zichzelf los te maken. Zijn
hand zat volledig opgezwollen en was alle gevoel verloren.
Toen meneer frustratie nog eens ging proberen mij los te krijgen terwijl
hij zijn broodje aan het eten was, kwam hij gewoon op mijn arm zitten en at
rustig zijn broodje verder op.
We hadden onze eerste martel testen doorstaan en het klimteam ging naar
beneden. Met als laatste dreigement dat, moesten we hun klimgerief aan
raken, ze ons kapot ging maken.
Terwijl wij even voor een uur verlost waren van de pijn en vernedering van
het klimteam, hoorden we nog enkele van onze vrienden het uitschreeuwen van
de pijn.
Toen we het lock-on team beneden aan onze boom zagen staan hadden we voor
even goede hoop, maar die was al snel weer verdwenen toen we het klimteam
opnieuw naar boven zagen komen.
Het klimteam wou niet geloven dat mijn compagnon niet meer de mogelijkheid
dat zichzelf los te maken, we vroegen het lock-on team dit te bevestigen
maar deze zeiden dat dit onmogelijk kon gebeuren. Het lock-on team neemt
dus allesbehalve zijn verantwoordelijkheid, en dat weten we nu ook voor in
de toekomst.
De hoogwerker kwam nu ook voor de eerste keer naar boven, met meneer
frustratie. Hij zij dat hij blij was me weer terug te zien... Onderweg
naar boven zaagden ze vanuit de hoogwerker alle taken af die ze
tegenkwamen.
Ik vreesde voor het ergste maar probeerde me sterk te houden. Ze zeiden
ons dat het onze laatste kans was om onszelf los te maken. Ik weigerde en
mijn compagnon had de mogelijkheid niet.
Ze gaven me een paar rake klappen in het gezicht, en duwden mij gezicht
voortdurend in de richting van de houthakkers die onze zo dierbare bomen
gewoon in een mum van tijd tegen de grond legden, vermoord; hopelijk
hebben zo ons nog gehoord.
Meneer frustratie kwam nog eens op mijn arm zitten en waarschuwde mij
voor de laatste maal.
Ik deed me voor alsof ik me probeerde los te maken, maar dat was voor
meneer frustratie nog niet genoeg. Hij haalde de taser boven en ik wist
direct hoe laat het was, hij zetten die eerst op mijn hoofd en zij, "You
have been wasting my fucking time far too lang, last chance". (Deze zin had
ik hem al 10 tallen keren horen roepen maar nu werd ik bang.
Ik zag zijn geweer (taser) het ziet er gewoon uit als een plastic geweer
met gele strepen op, ik dacht even, "haah wat zal dat mij doen..." Eens
hij de elektroshock op mijn knie zette en de knop indrukte verging ik van
de pijn, ik spartelde alle kante op ik viel bijna van het platform,
gelukkig dat mijn eigen beveiliging mij tegen hield, want de beveiling die
zij mij gegeven hadden was daar veel te lang voor (eerst waren ze plan
mijn beveiliging los te maken, maar gelukkig kon ik hen overtuigen dat
niet te doen, anders zou dit fatale gevolgen hebben gehad) Het stoeltje
waarop ik zat om me ter hoogte van de lock-on te kunnen zetten stampten ze
vanonder me weg. Zijn taser hield hij op 5 cm van mijn knie, wat naar wat
ik later te horen kreeg een onmenselijk korte afstand was. Ik was volledig
overstuur, vol van woede en verbeten van pijn. Mijn kuitspier was voelde
aan alsof ik een voortdurende kramp in m'n been had. Terwijl dit alles
gebeurde stonden een ambulancier en een dokter gewoon vriendelijk te
kijken.
Ik hield me zo sterk als ik kon, maar was bijna van plan me over te geven.
Maar ik wou en ging me niet overgeven. Mijn arm zat half geklemd in de
lock-on en deed pijn doordat mijn stoeltje afgeschopt was. De spanriem die
de lock-on op z'n plaats hing was voor de hele constructie van absoluut
belang. Maar zij waren van plan die door te snijden. Wij probeerden ze
duidelijk te maken dat ze gek waren en eens ze dat zouden doen, wij,
zij en de lock-on benden zou liggen met alle gevolgen van dien. Ik
probeerde hen te vertellen eerst even te kijken naar hoe die spanband
opgespannen was en hoe de lock-on zou regeren moesten ze die een klein
beetje vieren. Maar daar was voor hen geen sprake van. Dit konden wij niet
meer aan, hier gingen foute dingen van komen. Die gasten wisten
allesbehalve waar ze mee bezig waren, en moesten dan nog eens voor onze
veiligheid zorgen ook.
Wij beslisten om op veilig te spelen, mij compagnon kon zichzelf niet meer
los maken dus probeerden we een afspraak te maken: Wij gingen
naar beneden, kregen onze bezittingen terug (klimgordel, voedsel, water,
rugzakken..) Zij brachten de lock-on naar beneden en wij lockten ons terug
vast, was de afspraak.
Ik maakte mezelf en mijn kameraad los, maar zelf toen hield het niet op.
Zelfs toen hij los was, kreeg mijn compagnon nog allerhande beledigingen en werd
stevig vastgehouden aan de kraag door de gefrustreerde flik. Meneer
frustratie was zodanig opgefokt, duwde mij nog eens naar achter (bijna
weer van het platform) en zei "If I see you ever again, I'll directly put
the taser on you fucking head". We werden gewoon naar beneden gebracht en
wachtte tot de lock-on naar beneden werd gebracht, wel gebracht, het is te
zeggen; gegooid. Ze hadden er wel hun handen mee vol, maar wel alles
behalve veilig. Onder het platform liepen gewoon mensen zonder enige
waarschuwing. Om de lock-on uit de boom te krijgen werd er aan een
klimmer gevraagd om een tak af te zagen. Toen de tak beneden was
probeerden ze de lock-on te verplaatsen met koevoeten. Toen de lock-on
verzet was en had moeten vallen beseften ze dat de tak dat de flik had
afgezaagd te lang was en de lock-on tegenhield. Na een paar minuten wringen
kwam ons 400 kg vat beton naar beneden. Toen het vat naar benden was waren
wij, zoals gepland onderweg om weer ik het vat te kruipen. "pas op zeiden
ze, de kraan pikte onze "bleu baby" op en bracht ze naar de straat. Daar
kropen we weer in onze lock-on en na ze ons daar nog probeerden te
verslepen en daarin ook slagen, waren wij de laatste die aan de kant
geruimd werden en de weg naar verderf geopend werd, de bedorven generatie
denkt haar slag te hebben thuisgehaald, maar aan dit jammergeraas ontsnapt
geen enkele SUEZider.µ
PS: ook in het 'fort' is iemand uren gemarteld, omdat het "gespecialiseerde" lockon-team van de politie het niet zag zitten om een half olievat met gewapend beton uiteen te halen. Ook daar hield de bezetter vol.
No comments:
Post a Comment