Het begon allemaal met het bericht dat het kort geding was verloren. Negatief, klonk het op woensdag 12 december om kwart voor 6 in de middag. De uitspraak zou rond 7 uur zijn, had de rechter gezegd. Ineens was het afgelopen. Eerder dan verwacht.
Tot dan toe had in de grote tent waar de keuken was en lange eettafels stonden een wel wat gespannen maar goede sfeer gehangen. Er werd zelfs wat gezongen en gelachen. Er werd gegeten, er deelde iemand mandarijnen uit.
Het bericht sloeg in als een bom. Het leek wel alsof de meeste mensen hadden verwacht het kort geding te winnen. Dat zou ook terecht zijn geweest en advocaat Meindert Stelling had een heel goed en principieel pleidooi gevoerd, waar de gemeente advocaat niet verder kwam dan opmerkingen als 'De aanwezigheid van het tentenkamp is een wanordelijkheid op zich' en het stug herhalen van de non-argumenten van Van Aartsen. Maar daar was het: ontruiming. Maar wanneer?
De politie wilde niks zeggen. Om 12 uur, als het donderdag werd en het officieel afgelopen moest zijn met het kamp? Nietszeggende en ontwijkende antwoorden. Vanaf 12 uur moest rekening worden gehouden met ontruiming. Er waren nog zes uren te gaan voor de groep vluchtelingen om elk individueel te beslissen om wel of niet te blijven. Om samen te overleggen wat ze wilden doen. Nederlandse ondersteuners verlieten de tent om hen daarvoor ruimte te geven.
Een groep van ongeveer 20 mannen besloot om te blijven. De rest ging liever weg. Er was niet veel tijd meer voor hen om zichzelf en hun persoonlijke bezittingen in veiligheid te brengen. Kostbare spullen, de etensvoorraad, de beste tenten, een berg matrassen en dekens, het moest allemaal weg en er moest razendsnel vervoer geregeld worden. Tegelijk moesten er spullen achterblijven voor de mensen die de ontruiming gingen afwachten.
In de uren voor 12 uur werd koortsachtig gewerkt aan het afbreken van twee grote legertenten, reden auto's en bussen af en aan om spullen en mensen weg te brengen. Het hele proces werd nauwlettend gevolgd door een flinke hoeveelheid politie die zich rond het kamp posteerde: er mocht niks of niemand meer bijkomen, zo werd medegedeeld. Het bericht van de aanstaande ontruiming werd naar buiten gebracht, oproepen gedaan om te komen steunen en helpen, maar alles nog altijd met de grote onzekerheid van het 'wanneer'. De politie volgde enkele auto's die spullen wegbrachten, die niet van hen af konden raken.
Later op de avond kwam plotseling het bericht dat een vluchteling die het kamp had verlaten werd opgepakt aan de overkant van de gracht langs Koekamp. De politie beweerde dat hij zijn middelvinger had uitgestoken en arresteerde hem wegens belediging. Er kon niets meer aan worden gedaan. Verslagenheid alom toen de man werd afgevoerd.
Rond 12 uur circelde een politiehelicopter boven het kamp. Er was inmiddels besproken hoe vluchtelingen samen met sympathisanten zich lijdzaam zouden verzetten. Het kamp oogde wat rommelig door de gehaaste afbraak van een deel ervan. Velen waren ervan overtuigd dat het nu ging gebeuren, want waarom anders die helictopter boven het kamp?
Maar er gebeurde niets. De hele nacht niet. De meeste mensen sliepen niet of nauwelijks. Wij, sympathisanten, konden ervaren wat een koude nacht in een tentenkamp betekende, en iedereen die er was deze nacht is er van doordrongen wat de mannen van het kamp al die tijd hebben doorstaan. Er waren nog wat voorbereidingen en er kwam een meisje zingen en het werd zowaar nog op een vreemde manier gezellig. Rond een drietal kacheltjes konden mensen zich opwarmen en het was wachten wachten wachten tot de morgen kwam.
Langzaam werd het licht. Politie heeft de hele nacht steeds bij het kamp gestaan met één wagen met draaiende motor om het kamp in de gaten te houden. Nog altijd gebeurde er niks. Er werd eten geregeld en mensen kwamen met koffie en de ochtend verstreek zonder enige aanwijzing over het tijdstip van ontruiming. Er werd al gespeculeerd dat van Aartsen het nog een dag zou gaan afwachten in de hoop dat het kamp vanzelf zou doodbloeden, toen aan ambtenaar van het stadhuis belde naar het telefoonnummer van Recht op Bestaan. Hij leek welhaast te smeken of het kamp niet verlaten kon worden, want de gemeente wilde geen politie inzetten, en de kerken zaten de gemeente blijkbaar in de nek met smeekbedes. Of de kampbewoners niet met opgeheven hoofd wilden vertrekken, zo luidde het verzoek. Maar de resterende kampbewoners hadden al besloten: Wij blijven HIER.
Niet veel later, het was intussen begin van de middag, werd duidelijk dat de ontruiming te gebeuren stond. Er kwam meer politie, er kwam weer een helicopter in de lucht, er kwam politie te paard, en in het kamp verzamelde iedereen zich in en rond één van de grote witte tenten naast het fietspad. Zenuwachtige stemming. Wanneer was het moment daar? Tot ineens iemand riep dat ze eraan kwamen. NU! Een groep vluchtelingen en sympathisanten ging voor de tent zitten, voor de ingang, en haakten in met armen en benen. De groep werd omringd door zes mensen die een kring met lock ons vormden. Veel leuzen, veel strijdbaarheid en vastberadenheid. No borders, no nations, stop deportations! – Geen man, geen vrouw geen mens is illegaal! - DOWN DOWN IND!! (en dat dan ook nog in het Koerdisch).
De smeris heeft hier ontzettend hard op ingegrepen. Ik was zelf een van de lockers en zag mensen bij het hoofd gegrepen worden, met veel geweld uit de kluwen verwijderd worden. Veel gillen en schreeuwen en kreten van pijn. Een smeris die op een lockon ging staan en bijna de arm van de locker zou breken, een andere locker zag dat een smeris één van de vluchtelingen in zijn kruis kneep, er werd iemand bijna gekeeld door in zijn strottenhoofd te knijpen, een locker kreeg een knie op haar borstkas van een smeris die zo op haar leunde om een ander eruit te trekken. Ik heb nog lang niet alles gezien, op dit filmpje is nog meer te zien wat ik niet kon zien. Het was heel erg gevaarlijk wat ze deden, en heel erg heftig. Omstanders die nog binnen het afzetlint waren werden ook opgepakt, waaronder degene die als veiligheidspersoon/waarnemer was toegelaten, ook die werd opgepakt. Het schreeuwen van verwijderde mensen ging door wanneer ze naar de arrestantenbussen werden gebracht, het ging er hard aan toe tot de bus in.
Wij, de lockers, werden na verwijdering van de groep in ons midden door de bratra losgemaakt. Er werden bussen voor gezet zodat pers en toegestroomde sympathisanten dit niet konden zien. Daar waren ze erg snel mee. De bratra was van begin af aan daar. Nu heb ik al heel wat keren meegemaakt dat de bratra mij moest losslijpen maar vond hen meestal redelijk beheerst en voorzichtig. Zo niet deze keer. Ze leken haast te hebben. Ze gooiden brandwerende dekens over ons heen, zeiden 'als het pijn doet zeg je het maar' en begonnen snel te slijpen. Hoe zij zouden moeten horen dat iemand pijn had, was mij een raadsel, met die deken over je hoofd en de herrie van de slijptol. Eén van de andere lockers kreeg het dan ook niet voor elkaar dat ze direct stopten op haar waarschuwing dat het te heet werd. Zij heeft brandwonden. Er werd niet direct gereageerd. Er werd weinig gekoeld. Iedereen heeft wel in meer of mindere mate brandwonden.
We werden overgebracht naar het hoofdburo en zijn daar tot vrijlating vastgehouden in een hele grote cellenbus van DJI voor vervoer van veel gevangenen tegelijk, die voor de gelegenheid op de binnenplaats van het buro stond. Deze was soort van cellenblok voor de arrestanten van de ontruiming. De celletjes in de bus zijn super klein: lange mensen konden er niet in staan, en je kon er je kont niet keren. Daar hebben we al die tijd in gezeten, behoudens voorgeleiding en verhoor, welke plaatsvonden in een speciaal ingerichte sportzaal (afscheidingswanden geplaatst en zo 'kamertjes' gemaakt).
Van alle sympathisanten zijn biometrische gezichtscans en digitale vingerafdrukken gemaakt. Dit terwijl we alleen waren opgepakt voor een overtreding uit artikel 5 van de wet openbare manifestaties, dus niet voor een misdrijf! Duidelijk geval van registreren van activisten tegen het 'asielbeleid', waarmee ze al jaren bezig zijn. Ik zag één van de vluchtelingen een paar maal wanneer ik werd heen en weer gebracht voor voorgeleiding en verhoor. Die pijnlijke blik van hem zal ik nooit vergeten. Hij hield zijn hand vast en liet zien dat deze dik was. Later zou blijken dat het gebroken was! En dat noemt de gemeente Den Haag beheersd optreden!?
Behalve een persoon die anoniem wil blijven is in de avond iedereen verder vrijgelaten. De sympathisanten met een strafbesschikking van 250 euro. De vluchtelingen met een voorwaardelijk sepot van een jaar dat hen kennelijk moet manen het opzetten van tentenkampen te staken. Het goede nieuws was op dat moment vooral dat de man die de voorgaande avond was gearresteerd wegens 'belediging' ook was vrijgelaten.
De laatste NN'er kwam vrijdagmiddag rond 1 uur vrij. De vluchtelingen zijn onderdak in Den Haag. Ik laat het aan hen en aan de ondersteuners in Den Haag om over het verdere vervolg te vertellen.
Meer info en achtergrond op:
http://www.rechtopbestaan.nl
http://www.no-border.nl
